Dus waarom zijn sommige handopwindbare Seagull-chronografen uit 1963 voorzien van een zwanenhalsregelaar en andere niet? Om dit te begrijpen, is het belangrijk om eerst de basisregelaar in horloges en het doel ervan te kennen.
Wat is het doel van deze basisregelaar?
Het balanswiel is een centraal onderdeel van een horloge en speelt een cruciale rol in de tijdfunctie. Het beweegt met regelmatige tussenpozen heen en weer om de hartslag van het horloge te bepalen. De regelaar is een extra apparaat dat helpt de nauwkeurigheid van de tijdwaarneming te behouden door de beatsnelheid indien nodig aan te passen. In het geval van de Seagull 1963 kan de regelaar worden afgesteld met behulp van gravures die de positie op een schaal aangeven en laten zien hoe snel of langzaam de slagsnelheid moet zijn.
Voordat we aan de slag gaan met het werk van een zwanenhalsregulator, is het belangrijk om eerst de Bosley-regulator te begrijpen. Het ontwerp dat Bosley in 1755 voorstelde, diende als basis voor toekomstige heersers. Eén hendel rust op de balanskraan met twee pennen aan de voorkant. Door de hendel te bedienen, kan men de lengte van de balansveer aanpassen, waardoor het horloge vooruit of langzaam beweegt. Bij deze controle introduceert de zwanenhalsoperator, zoals eerder vermeld, water in de vorm van een zwanenhals. De schakelaar is, net als die van een Bosley-controller, gemonteerd op een balanskraan, met een noppenvormig verlengstuk. Het ene uiteinde van de zwanenhals drukt op de knop die uit de hendel komt, terwijl aan de andere kant de schroef de oefening draait via de drukveer die aansluit op de veer die door de metalen plaat wordt gedrukt. Tussen de twee uiteinden van het water bevinden zich (+) en (-) symbolen.
Omdat de verlengde nop, ook wel de paal genoemd, van min naar plus of omgekeerd gaat, is de beweging met de klok mee langzamer of sneller. De zwanenhals fungeert als een veer die tegen de lange nop beweegt. Wanneer de schroef wordt gedraaid door de knop met de klok mee in te drukken, wordt de knop in de zwanenhalsveer gedrukt, waardoor de lengte van de veer toeneemt, de veer wordt verlengd, de beweging van de slinger wordt verminderd en daardoor deze beweging wordt vertraagd. Op dezelfde manier wordt door het met de klok mee te draaien de nek van de zwaan op de knop gedraaid en wordt de fijne kunst voortgezet die de lengte van het haar vermindert, waardoor de beweging van het handwiel soepel verloopt. De schroef die in de Seagull uit 1963 werd gebruikt, heeft ongeveer 80 tot 100 draden per inch, dus een volledige draai aan de schroef zorgt voor slechts een kleine toename van de slagfrequentie. Daarom is het mogelijk om een kleine verandering te bereiken ten opzichte van een grote verandering in de mechanische beweging van de schroef. Een zwanenhals werd een antiquair die in de 19e en 20e eeuw veel werd gebruikt. Naast de uitstekende visuele functie is het vaak de schoonheid van de zwanenhals die de aandacht trekt. Het wordt nu meegeleverd als accessoire bij dure horloges, omdat het een lust voor het oog is en een lust voor het oog van de kenner.
Dat gaat allemaal over de zwanenhalsregulator. Voor het Seagull chronograafhorloge uit 1963 zijn er twee opties met en zonder zwanenhals. Het is een persoonlijke mening of je het de moeite waard vindt om over te stappen naar een beweging die er een heeft en we hopen dat dit korte artikel je heeft geholpen om die gemakkelijke keuze te maken.
Koop je Seagull 1963 zwanenhals hier .
